Η καινούργια συμφωνία πρέπει να είναι ένας πραγματικός συμβιβασμός.
To ελληνικό κράτος χρεοκόπησε και το πρόγραμμα διάσωσης έληξε. Όμως..., όσο αδιέξοδη και να φαίνεται η κατάσταση, στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι.
Μάλιστα τώρα είναι η ευκαιρία για μια νέα αρχή, γράφει στο κύριο άρθρο της η ιστοσελίδα του Spiegel.
Την Τρίτη το βράδυ το πρόγραμμα βοήθειας των κρατών της Ευρώπης προς την Ελλάδα, και μαζί με αυτό και τα δισεκατομμύρια που θα λάμβαναν οι Έλληνες από αυτό, έληξε. Κι έτσι, πραγματοποιήθηκαν όλα όσα για τόσους μήνες φοβόντουσαν οι Ευρωπαίοι.
Αυτό είναι μια κακή είδηση. Αλλά υπάρχει και μία καλή: Δεν χάθηκαν ακόμα όλα. Κι ίσως αυτήν ακριβώς την ώρα μηδέν για την Ελλάδα υπάρχει η ευκαιρία, να γίνουν πολλά πράγματα καλύτερα από ό,τι μέχρι τώρα, με μια νέα συμφωνία.
Αυτή η συνεχής και αναξιοπρεπής αντιδικία για την αποδέσμευση της βοήθειας από το δεύτερο πακέτο διάσωσης έχει δηλητηριάσει τη διάθεση στην Ευρώπη. Οι διαπραγματευτές είχαν πλέον μπλεχτεί σε αδιέξοδους καυγάδες για το ΦΠΑ και για μεταρρυθμίσεις στις συντάξεις. Γι' αυτό το λόγο αποτελεί κάτι απελευθερωτικό, το ότι αυτό το πακέτο πλέον έχει περάσει στην ιστορία.
Η Ελλάδα βρίσκεται αυτήν την εβδομάδα σε ένα ενδιάμεσο στάδιο. Το παλαιό, μισητό καθεστώς λιτότητας είναι παρελθόν και η μεγάλη καταστροφή δεν έχει ακόμα έρθει. Αυτή η κατάσταση μπορεί να κρατήσει μόνο για λίγο.
Στα μέσα Ιουλίου θα υπάρξουν απαιτήσεις για περαιτέρω πληρωμές. Αν μέχρι τότε δεν υπάρξει λύση, τότε θα μπει σε κίνηση ένα σπιράλ κατάρρευσης, που πιθανότατα θα τελειώσει με ένα Grexit, μία ανεπιθύμητη έξοδο της χώρας από την νομισματική ένωση.
Οι Έλληνες θέλουν μία προοπτική
Η Ελλάδα και οι πιστωτές της έχουν λίγο ακόμα χρόνο για να επιτύχουν μια καινούρια συμφωνία. Θα πρέπει να τον αξιοποιήσουν, πετώντας τη «σαβούρα» από τις παλαιότερες διαπραγματεύσεις.
Η καινούρια συμφωνία πρέπει να είναι ένας πραγματικός συμβιβασμός, που να περιλαμβάνει όσα είναι σημαντικά και από τις δύο πλευρές: τα κράτη της ευρωζώνης θέλουν με το δικιο τους μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση και το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα. Και απαιτούν επίσης δικαιολογημένα η Ελλάδα να ελέγξει τον προϋπολογισμό της σε έναν βαθμό που να της επιτρέπει να έχει σε βάθος χρόνου περισσότερα έσοδα από τα έξοδα.
Όμως από την άλλη μεριά είναι σημαντικό για τους Έλληνες, να έχουν μία προοπτική να μπορέσουν κάποια στιγμή να ζήσουν και πέρα από τα προγράμματα που επιβάλλονται έξωθεν. Και αυτό είναι κατανοητό. Και για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει το βάρος του χρέους να μειωθεί – καθότι είναι αυτό που δίνει στους πιστωτές τη δύναμή τους επί της Ελλάδας.
Το ότι οι δόσεις για αποπληρωμές των δανείων στα ευρωπαϊκά κράτη αρχίζουν από το 2020 δεν αλλάζει τίποτα.
Οι πληρωμές στο ΔΝΤ και στην ΕΚΤ είναι αυτές που παρά τις τεράστιες περικοπές ρίχνουν ακόμα και τώρα τον ελληνικό προϋπολογισμό σε αρνητικό πρόσημο. Κι αυτές θα πρέπει πιθανόν να αναληφθούν από τα ευρωπαϊκά κράτη.
Όμως μπροστά σε μια τέτοια αναδιάρθρωση, η γερμανική κυβέρνηση επιδεικνύει σήμερα τόσο φόβο όσο και οι Έλληνες μπρος στην Τρόικα. Διότι για αυτό το σκοπό, η καγκελάριος θα πρέπει να πει στους βουλευτές και ψηφοφόρους της, ότι τουλάχιστον ένα μέρος από τις μέχρι τώρα πιστώσεις προς την Ελλάδα δε θα εισπραχθεί.
Αυτήν την αλήθεια φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι στη Γερμανία δεν θα μπορέσουν να τη χωνέψουν εύκολα.
