Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Οι Έλληνες του εξωτερικού: Αφήνοντας πίσω την Ελλάδα για μια άλλη ζωή - Πώς περνούν τις μέρες τους μακριά από την πατρίδα


Η Ελλάδα ήταν παραδοσιακά χώρα με πλούσιο ιστορικό αποδημίας. Ενα εκατομμύριο επτακόσιες εξήντα τέσσερις χιλιάδες άτομα...
είναι ο απολογισμός της μετανάστευσης των Ελλήνων στον 20ό και 21ο αιώνα.

Η ανεργία και η κρίση έκοψαν τις προοπτικές για επαγγελματική αποκατάσταση, οδηγώντας όλο και περισσότερο καταρτισμένους νέους με πολλές σπουδές στο βιογραφικό τους, να αποχωρήσουν. Είναι ξεκάθαρο πως η χώρα ακολουθεί την πορεία του κύκλου. Τέσσερις νέοι που εργάζονται στο εξωτερικό μας περιγράφουν τις μέρες και τις νύχτες τους στη μεγάλη περιπέτεια που λέγεται "ζωή εκτός συνόρων".

H Δανάη Π. βρίσκεται εδώ και 3 χρόνια στο Manchester δουλεύοντας στη γνωστή αλυσίδα ξενοδοχείων Mercure. "'Ημουν απο τις τυχερές. Η αδερφή μου ήδη έμενε στο Manchester, οπότε το θέμα σπιτιού ήταν κάπως λυμένο για εμενα. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη δίχως τους φίλους, την οικογένεια, τους ελληνικούς ρυθμούς. Σπούδασα Εφαρμογές Ξένων Γλωσσών στη διοίκηση και στο εμπόριο στο ΤΕΙ Ηγουμενίτσας και πλέον δουλεύω στο Mercure Hotel Piccadilly Gardens ως Receptionist Supervisor.

Σκέφτεται να γυρίσει και αν ναι υπό ποιες προυποθέσεις; "Πολλές φορές έχω σκεφτεί να γυρίσω αλλά δυστυχώς, σε μια χώρα όπου, τι ειρωνία, ο τουρισμός κυριαρχεί, είναι πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά ως ξενοδοχουπάλληλος σε πλήρη απασχόληση. Θα ήθελα να γυρίσω φυσικά αλλά μόνο εάν το συστημα θα μπορουσε να διαμορφωθεί έτσι ώστε όλοι να πληρώνουν φόρους και να ισσοροπηθεί η κατάσταση με τους μισθούς. Οι άνθρωποι θα πρέπει να πληρώνονται τόσο ώστε να μπορουν να ανταπεξέλθουν στη καθημερινότητα! Μακάρι να γίνει κάτι και οι άνθρωποι να ανοίξουν τα μάτια τους σε σχέση με το μεταναστευτικό ρεύμα. Η χώρα χάνει κάθε μέρα μορφωμένους νέους που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την οικονομία να πάει μπροστά".


O Ηρακλής Π. ζει και εργάζεται στο Τόκυο εδώ και 10 χρόνια, φεύγοντας από την Ελλάδα, μόλις στα 17 του για να σπουδάσει στην Ιταλία πολιτικός μηχανικός. Στα 19 τα παράτησε όλα και αποφάσισε να πάει στο Τόκυο για να βρει δουλειά. Εδώ και 10 χρόνια δεν έχει σταματήσει να δουλεύει, μην έχοντας πάρει άδεια για διακοπές παραπάνω από μια μέρα! "Στην αρχή άρχισα να δουλεύω σε μια πολύ μικρή ΙΤ εταιρεία και μετά σε μεγαλύτερες. Τέσσερα χρόνια δούλευα στη Fujitsu, όντας υπεύθυνος για κυβερνητικά πρότζεκτ, ενώ τα τελευταία 6 χρόνια εργάζομαι στη Sony και είμαι υπεύθυνος στο Playstation Network (server integration engineer). Στα προηγούμενα χρόνια γύρισα μόνο 1 φορά στην Ελλάδα!".

Δεν υπάρχει κάτι που θα τον έκανε να γυρίσει πίσω: "Δεν πρόκειται να γυρίσω. Η φύση της δουλειάς μου είναι τέτοια άλλωστε που εργάζομαι νυχθημερόν. Για να καταλάβεις, μπαίνω στο γραφείο στις 6 το πρωί και φεύγω στη 1 το βράδυ".



Η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση στην Ε.Ε. στη μαζικότητα της μεταναστευτικής εκροής και στην αναλογία της στο εργατικό δυναμικό της χώρας, μετά την Κύπρο, την Ιρλανδία και τη Λιθουανία.



Ο Κώστας Κ., μετά το πτυχίο Φιλολογίας, έφυγε στην Βρετανία και από εκεί στην Αμερική: "Η πρώτη μου μεταναστευτική πορεία ήταν προς το Ηνωμένο Βασίλειο. Έχοντας τελειώσει κλασική φιλολογία στο ΑΠΘ και θέλοντας να δουλέψω ερευνητικά στο μέλλον, η Βρετανία για τις κλασικές σπουδές στην Ευρώπη είναι σχεδόν μονόδρομος. Η αρχή δεν μπορώ να πω ότι με δυσκόλεψε. Αν και το πανεπιστήμιο μου δεν ήταν γεμάτο απο Έλληνες φοιτητές (St Andrews), ώστε να δημιουργούνται οι γνωστές κλίκες, αυτό εν τέλει ήταν θετικό. Όταν είσαι αποφασισμένος ότι έχεις τελειώσει με την Ελλάδα , δε σε βοηθάει να ζεις βίους παράλληλους στο εξωτερικό".

Σήμερα ο Κώστας ζει και εργάζεται στην Αμερική κάνοντας διδακτορικό στις κλασικές σπουδές, με έμφαση στην ελληνική τραγωδία, την παραστασιολογία και τις θεωρίες θρησκείας και θεάτρου στο Πανεπιστήμιο St. Louis στο Missouri. "Αυτό ταυτόχρονα είναι και η δουλειά μου, καθώς τα αμερικανικά ιδρύματα σε πληρώνουν με υποτροφία για τα διδακτρά σου, και με paycheck για τις ώρες διδασκαλίας για προπτυχιακούς φοιτητές. Δεν σκοπεύω να γυρίσω στην Ελλάδα. Για να λέμε την αλήθεια, από 15 χρονών έλεγα ότι θα φύγω (προς διασκέδαση των γονιών μου, αλλά σοβαρότατα από πλευράς μου) και τελικά το έκανα. Η κατάσταση στη χώρα μας είναι σίγουρα ένα κίνητρο για να φύγεις, αλλά κυρίως, αν θέλει κάποιος να δουλέψει ακαδημαϊκά, το να παραμείνει εντός συνόρων είναι αδιανόητο".



Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, από το 2008 έως σήμερα έφυγαν από τη χώρα 427.000 Έλληνες, ηλικίας 15 - 46 ετών.





Η Βούλα Π. που ζει στο Manchester και εργάζεται ως καθηγήτρια, αναφέρει: "Ήταν Σεπτέμβριος του 2010 όταν είπαμε με την κολλητή μου "Πάμε ρε! Για την εμπειρία!". 'Ετσι και κάναμε λοιπόν. Καταφθάσαμε για να διευρύνουμε τους εκπαιδευτικούς μας ορίζοντες στα Digital Technologies in Communication and Education και για μια περιπέτεια ζωής. Μόνο που αμέσως μετά μας έπιασε η ζωή απ' το χέρι και μας είπε: "Κορίτσια, τώρα πρέπει να πάμε για τις επόμενες, τις πιο μεγάλες εμπειρίες". Και σ'εκείνο το σημείο η ζωή φαινόταν να έχει δίκιο. Εγώ αποφάσισα να μείνω στην ίδια πόλη αλλά με κόστος την καλύτερη μου φίλη που άνοιγε φτερά σε άλλη χώρα. Ξένη κι αυτή".


Πώς ήταν το πρώτο διάστημα εύρεσης εργασίας; "Με 5 χρόνια προυπηρεσία στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα, με πτυχίο της Αγγλικής φιλολογίας και μάστερ στην Αγγλία δεν με έσκιαζε τίποτα. Οι οικονομίες τέλειωναν όμως καθώς προσπαθούσα να βρω δουλειά σαν καθηγήτρια και οι πόρτες έκλειναν στα μούτρα η μια μετά την άλλη ή δεν άνοιγαν ποτέ επειδή μου έλειπε αυτό που λένε, "UK working experience". Πήγα στον οργανισμό ευρέσεως εργασίας, έστειλα εκατοντάδες αιτήσεις, έσβησα και ξαναέφτιαξα το βιογραφικό μου, έκανα συνεντεύξεις στο τμήμα συμβουλευτικής στο πανεπιστήμιο μα τίποτα δεν βοηθούσε. Τότε ήρθε κι η 'κρίση' κι ο γυρισμός δεν ήταν εναλλακτική πλέον. Μετά όμως πείσμωσα και ήθελα τόσο πολύ τις εμπειρίες που μας έταξε η ζωή και αποφάσισα να βρω τρόπο να τους δώσω αυτό που έψαχναν".


Ο δρόμος για την σταθερή δουλειά στον τομέα της ήταν δύσκολος: "Έγινα εθελόντρια βοηθός κοινωνικών λειτουργών σε ίδρυμα προστασίας ανηλίκων και ευάλωτων οικογενειών. Βρήκα κι άλλη δουλεία αμέσως μετά εθελοντικά σε ένα σχολείο θηλέων. Γράφτηκα και σε πρακτορεία ευρέσεως εργασίας και κάθε μέρα ξυπνούσα στις 7.00 το πρωί για να πάω σε διαφορετικό σχολείο σε διαφορετική περιοχή όπου με χρειάζονταν. Δεν ήξερα που πήγαινα. Ρωτούσα όμως και έβρισκα το δρόμο. Πληρωνόμουν σιγά σιγά. Κάθε μέρα κι άλλη τάξη, άλλο επίπεδο, Μαθηματικά, Ιστορία, Καλλιτεχνικά, νηπιαγωγός, βρεφονηπιοκόμος. Ό,τι ήθελαν το έκανα. Ό,τι με ρωτούσαν το ήξερα. Όχι ακριβώς αλλά κανείς δεν κατάλαβε ποτέ τίποτα.

Μετά ήρθε η πρώτη δουλειά πλήρους απασχόλησης ως βοηθός δασκάλου. Ύστερα η επόμενη σαν διευθύνων τμήματος σε γυμνάσιο για τα παιδάκια που έρχονται από ξένες χώρες και πρέπει να ενταχθούν σε Αγγλικό σχολείο. Τους έκανα και μαθήματα. Τα αγάπησα για το ίδιο πείσμα που έδειχναν για τη ζωή και τη δίψα για μάθηση. Ο τότε δάσκαλος που βοηθούσα είδε ότι είμαι εκπαιδευτικός τελικά και μου 'δωσε την πρώτη μου θέση σαν καθηγήτρια Αγγλικών στο τμήμα της Αγγλικής γλώσσας του γυμνασίου. Συνέχισα και κατάφερα να πάρω κι άλλες υπευθυνότητες και τίτλους. Είχα πλέον βρει την άκρη του νήματος. Την βρήκα δηλαδή. Βρήκα κι άλλα πράγματα όμως. Τις δυνάμεις μου, τον εαυτό μου, μια νέα αγάπη για τη δουλειά μου, έναν ενθουσιασμό για τους ανθρώπους που γνώριζα, για όλα όσα μου μάθαιναν και όλα εκείνα που κατάφερα να τους μάθω".

Θα σκεφτόταν να γυρίσει πίσω; "Δεν μπορώ να φύγω. Δεν μπορώ να πω ότι δε θέλω να φύγω γιατί ακούγεται σαν να μην θέλω να είμαι με την οικογένεια και τους φίλους που άφησα πίσω. Όμως κάθε μέρα με αυτά τα παιδιά και αυτή τη δουλειά είναι διαφορετική. Δεν έχω πει ούτε μια φορά: "Βαριέμαι". Με γεμίζει και μου δίνει ό,τι μου είχε υποσχεθεί εκείνη η ζωή. Δεν ξέρω αν θ' αλλάξω γνώμη στο μέλλον. Ξέρω όμως ότι μου λείπουν όλοι οι δικοί μου άνθρωποι και δεν περνάει μέρα που να μην τους σκεφτώ". 

Αντιστοιχισμένο περιεχόμενο

Συνεργαζόμενα Blogs