στη χώρας μας ήταν το αντικείμενο ημερίδας που διοργάνωσε στην Αθήνα η συντονιστική επιτροπή των Συμβολαιογραφικών Συλλόγων Ελλάδος, ενώ παράλληλα διατυπώθηκαν προτάσεις για λύσεις στα προβλήματα που παρουσιάζει το κτηματολόγιο.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της συντονιστικής διαπιστώθηκε η ύπαρξη πολλών και σοβαρών λαθών στις μελέτες κτηματογράφησης, τόσο κατά το πιλοτικό στάδιο της λειτουργίας των μεταβατικών κτηματολογικών γραφείων, όσο και στις νεότερες μελέτες.
Σύμφωνα με τους συμβολαιογράφους, στις αρχικές εγγραφές τα λάθη οφείλονται κυρίως σε δομικά προβλήματα του κτηματολογίου. Βασικότερο όλων είναι το γεγονός ότι οι πολίτες, εντελώς ξένοι προς την νοοτροπία του κτηματολογίου και με έλλειψη ενημέρωσης σχετικά με την υποχρέωσή τους να δηλώσουν εγκαίρως και σωστά, δηλαδή αξιοποιώντας τους υφιστάμενους μετεγγραμμένους τίτλους ιδιοκτησίας τα εμπράγματα δικαιώματά τους, κλήθηκαν να υποβάλλουν δηλώσεις οι ίδιοι, για τα ακίνητα των κτηματογραφούμενων περιοχών.
Παράλληλα, αναφέρουν ότι υπάρχει σημαντικό ποσοστό ακινήτων που δεν έχουν δηλωθεί, παρά την ολοκλήρωση της κτηματογράφησης της περιοχής στην οποία βρίσκονται, ενώ τα λάθη στις αρχικές δηλώσεις είναι πάρα πολλά (π.χ. στην Ανατολική Αττική και στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης το ποσοστό των συνολικών λαθών ανέρχεται σε 70%).
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι συμβολαιογράφοι, «στο αρχικό στάδιο, ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης της χώρας, το Ελληνικό Δημόσιο, εξαιρέθηκε της δήλωσης των εμπραγμάτων δικαιωμάτων του με την –τουλάχιστον– επιπόλαιη, αποδεδειγμένα όμως επικίνδυνη σκέψη των υπευθύνων για την οργάνωση του έργου, ότι ούτως ή άλλως τα μη δηλωμένα ακίνητα, φερόμενα ως αγνώστου ιδιοκτήτη, θα περιέλθουν στο Δημόσιο όταν εκπνεύσει η προθεσμία της διόρθωσης των αρχικών εγγραφών».
Κατά συνέπεια, συνεχίζει η συντονιστική επιτροπή, «πολλές από τις εσφαλμένες αρχικές εγγραφές βασίστηκαν σε ψευδείς ή ελλιπείς δηλώσεις των δικαιούχων ή των φερόμενων ως δικαιούχων, οι οποίοι είτε δήλωσαν εσφαλμένα ή και αναληθή δικαιώματα επί ακινήτων τα οποία δεν τους ανήκαν, είτε υπέδειξαν εσφαλμένες θέσεις ή όρια των ακινήτων τους, είτε δεν δήλωσαν καθόλου την ακίνητη περιουσία τους, αδιαφορώντας για τη διαδικασία της σύνταξης κτηματολογίου και θεωρώντας ότι είναι «καλυμμένοι» νομικά από την ύπαρξη των μετεγγραμμένων στο υποθηκοφυλακείο τίτλων τους».
Μάλιστα αναφέρουν ως χαρακτηριστικό παράδειγμα ελλιπούς οργάνωσης, «το γεγονός ότι τα πιστωτικά ιδρύματα δεν δήλωσαν όπως θα έπρεπε τα εγγεγραμμένα υπέρ αυτών βάρη επί των κτηματογραφούμενων ακινήτων, με συνέπεια να γεννάται σοβαρότατο ζήτημα ασφάλειας δικαίου για τις αρχικές εγγραφές».
Ακόμη, αναφέρει η συντονιστική, ότι από την εμπειρία της λειτουργίας των μεταβατικών κτηματολογικών γραφείων, «έχουν αναδειχτεί πολυάριθμες περιπτώσεις εσφαλμένης καταγραφής των γαιών, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μελέτες που εμφανίζουν τα ακίνητα κτηματογραφημένων περιοχών «αλλού για αλλού» με συνέπεια αστικά ακίνητα να φέρονται ως αγροί και παραθαλάσσια να εμφανίζονται στα όρη της νησιωτικής Ελλάδος. Συνέπεια αυτού ήταν να απαιτηθεί ακόμη και επανακτηματογράφηση ολοκλήρων περιοχών όπως στην Λευκάδα, την Χίο και τη Λέσβο».
Ακόμη, γίνεται λόγος για:
-κακή ποιότητα των κτηματογραφήσεων,
-έλλειψη βασικής εκπαίδευσης και τεχνογνωσίας στο προσωπικό που υποδέχεται τις δηλώσεις δικαιωμάτων στα γραφεία των μελετητών,
- περιορισμένη δυνατότητα διορθώσεων με τη διαδικασία του προδήλου σφάλματος, που αφαιρεί από τον Υποθηκοφύλακα την ευκαιρία να διευκολύνει την συναλλαγή με μια ευρύτερη δυνατότητα διόρθωσης,
-τα υπερφορτωμένα πινάκια των ελληνικών δικαστηρίων και
-η σωρεία καινούργιων ζητημάτων για τους κτηματολογικούς δικαστές που καταβάλουν φιλότιμες προσπάθειες να αντιμετωπίσουν δυσεπίλυτα προβλήματα.
Την ίδια στιγμή, προσθέτουν οι συμβολαιογράφοι, «η ύπαρξη κυρωμένων δασικών χαρτών αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για τη νόμιμη σύνταξη και λειτουργία του Εθνικού Κτηματολογίου, προϋπόθεση η οποία δεν τηρήθηκε, με αποτέλεσμα σήμερα να κινδυνεύουν να τιναχθούν πολλές μελέτες κτηματογράφησης κυριολεκτικά στον αέρα».
Τέλος, αναφέρει η συντονιστική, ότι η λειτουργία του ελληνικού κτηματολογίου συνοδεύεται από μια ιδιότυπη ηλεκτρονική γραφειοκρατία η οποία επιβαρύνει οικονομικά τον συναλλασσόμενο πολίτη και έτσι το έργο, που όφειλε να είναι γρήγορο, ασφαλές και φιλικό στον χρήστη, αποδείχτηκε χρονοβόρο, αναξιόπιστο και μη ευέλικτο.
