Όταν τον Σεπτέμβριο του 1945, ένας Αμερικανός αγρότης ξεκινούσε να σφάξει έναν από τους πολλούς του κόκορες για το μεσημεριανό, δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα συνέβαινε. Το οικόσιτο πτηνό παρέμεινε ζωντανό μετά τον αποκεφαλισμό, όπως κάνουν συνήθως οι κόκορες για μερικά δευτερόλεπτα πριν πεθάνουν. Ωστόσο ο συγκεκριμένος δεν πέθανε.
Πέρασαν αρκετές ώρες και ο κόκορας συνέχιζε να περπατάει, να ραμφίζει και να προσπαθεί να λαλήσει ενώ το κεφάλι του κοίτονταν άψυχο στο έδαφος. Το τσεκούρι είχε αστοχήσει την έσω καρωτίδα, ένα αυτί και το στέλεχος του εγκεφάλου. Από θαύμα δεν είχε κοπεί κάποια κύρια αρτηρία ώστε να πεθάνει από αιμορραγία. Οι ιδιοκτήτες του άτυχου ζώου, Λόυντ και Κλάρα Όλσεν, αποφάσισαν να το κρατήσουν στη ζωή και να το μεγαλώσουν.
Ονόμασαν τον κόκορα Μάικ και του χορηγούσαν τροφή με την βοήθεια σύριγγας και σταγονόμετρου. Χρειάζονταν συνεχώς να του καθαρίζουν τον οισοφάγο από υπολείμματα τροφής και βλέννας επειδή ο αέρας τον στέγνωνε. Του έβαζαν υγρό ματιών για να υγραίνουν τον οισοφάγο.
Δύο ημέρες μετά το συμβάν, ο Μάικ είχε γίνει το θέμα συζήτησης. Γείτονες και κάτοικοι της περιοχής έρχονταν για να αντικρίσουν τον κόκορα που νόμιζαν ότι ήταν απάτη. Για να τον δουν έπρεπε να κεράσουν τους ιδιοκτήτες μπύρα. «Έπρεπε να του είχες κόψει το κεφάλι… ξανά,» έλεγαν οι γείτονες. Σύντομα τους προσέγγισε ένας σόουμαν με το όνομα Χ. Μ. Γουέιντ, ο οποίος προωθούσε παράξενα ζώα και φρικιά σε τσίρκα και καρναβάλια. Έπεισε τους ιδιοκτήτες ότι θα εισέπρατταν μεγάλα κέρδη από τον Μάικ. Άνεργοι και οι δυο τους, δέχτηκαν και οι περιοδείες αποδείχτηκαν ιδιαίτερα κερδοφόρες.
Περιόδευσαν στην Καλιοφόρνια, Φλώριντα, Λος Άντζελες, Ατλάντα, Σικάγο, Αριζόνα και Νέα Υόρκη. Αναγκάστηκαν να πάνε τον Μάικ σε ιατρό ώστε να αποδείξει στον κόσμο ότι δεν επρόκειτο για φάρσα. Τα ΜΜΕ τον αποκαλούσαν «Θαυματουργό Μάικ».
Στις 22 Οκτωβρίου του 1945 κυκλοφόρησε τεύχος του περιοδικού LIFE όπου έγραφε για τον Μάικ. Αυτό προκάλεσε σφοδρό κύμα αντιδράσεων από τους αναγνώστες που θεώρησαν πως οι ιδιοκτήτες του το είχαν εκμεταλλευτεί και το βασάνιζαν κρατώντας το ζωντανό. Οι Όλσεν έλαβαν πολλές επιστολές μίσους που τους καθύβριζαν και τους απειλούσαν. Μία τους αποκαλούσε Ναζιστές.
Τελικά ο Μάικ βρήκε τον θάνατο όταν πνίγηκε από την βλένα του. Οι ιδιοκτήτες του είχαν ξεχάσει το υγρό ματιών και τις σύριγγες σε μία προηγούμενη παράσταση του Μάικ. Είχε ζήσει 18 μήνες χωρίς κεφάλι. Ο θάνατος του αποτέλεσε μεγάλο οικονομικό πλήγμα για τους ιδιοκτήτες. Με τα κέρδη είχαν αγοράσει καινούργιο τρακτέρ και περισσότερη γη που έπρεπε να ξεπληρώσουν. Θέλοντας να αποφύγει την ευθύνη, ο Όλσεν έλεγε πως τον είχε πουλήσει ή ότι τον έφαγαν τα κογιότ στην Αριζόνα.Λίγο πριν τον θάνατό του ομολόγησε πως ο Μάικ είχε πεθάνει εξαιτίας του.
Στην μικρή πόλη Φρουίτα στο Κολοράντο, όπου ήταν η φάρμα, έστησαν ένα μικρό άγαλμα ενός ακέφαλου κόκορα. Κάθε χρόνο στην περιοχή διεξάγεται εις μνήμη του ένα φεστιβάλ όπου μαζεύονται άνθρωποι από όλον τον κόσμο μαζί με τους κόκορές τους και παίρνουν μέρος σε μικρούς διαγωνισμούς....
