Ο Κώστας κάθεται σε έναν μικρό βράχο έξω από την σπηλιά που έχει καταλάβει στον Λόφο του Φιλοπάππου.
Δίπλα του 4 πλαστικές σακούλες με ...
όλα τα υπάρχοντα του. Ημίγυμνος με μακριά μαλλιά και μούσια δείχνει ταλαιπωρημένος από τις δύσκολη καθημερινότητα του.
όλα τα υπάρχοντα του. Ημίγυμνος με μακριά μαλλιά και μούσια δείχνει ταλαιπωρημένος από τις δύσκολη καθημερινότητα του.
Καπνίζει ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο που βρήκε σε μία από τις ατελείωτες περιπλανήσεις του στους δρόμους της Αθήνας. Είναι ένας από τους σύγχρονους τρωγλοδύτες που λόγω κρίσης έχει βρει καταφύγιο σε μία από τις σπηλιές στο λόφο του Φιλοπάππου.
«Δεν θέλω να κοιμάμαι σε πλατείες και παγκάκια. Δεν θέλω να με βλέπει ο κόσμος. Κάποτε ήμουν νοικοκύρης. Προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου. Και να φύγω από εδώ.» λέει στο iefimerida.
Δεκάδες είναι οι σύγχρονοι τρωγλοδύτες που βρίσκονται στο λόφο του Φιλοπάππου. Ανάμεσα τους μετανάστες, τοξικομανείς ακόμα και οικογένειες. Έχουν βρει καταφύγιο στις σπηλιές στις ρωγμές των βράχων ακόμα και κάτω από τα δέντρα, όπου έχουν στήσει τα πρόχειρα καταφύγια τους. Στους λόφους γύρω από το θέατρο της Δώρας Στρατου, μία αθέατη κοινωνία μάχεται να επιβιώσει.
«Οι περισσότεροι ζουν εδώ για μήνες και ξαφνικά εξαφανίζονται» λέει ο Κώστας. «Το καλοκαίρι η κατάσταση είναι μια χαρά. Παίρνουμε φαγητό από τα συσσίτια και οι σπηλιές μας προστατεύουν. Νερό βρίσκουμε. Τον χειμώνα η κατάσταση είναι πιο δύσκολη γιατί οι σπηλιές πλημμυρίζουν. Ποτέ δεν περίμενα να φτάσω σε αυτό το σημείο αλλά οι λάθος επιλογές με ανάγκασαν να ζω στις σπηλιές του Φιλοπάππου. Με τους υπόλοιπους δεν έχω σχέσεις. Είναι παράξενοι άνθρωποι. Προτιμώ να κάθομαι μόνος μου και να βλέπω την Αθήνα. Να σκέφτομαι ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και θα μπορέσω κάποτε να επιστρέψω σε ένα σπίτι.
