Δεν είναι αυτό που νομίζεις

Ας αποφύγουμε τις υπερβολές: Το διατακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών δεν αποτελεί κάποιου είδους δικαίωση για ...
εκείνους που έγραφαν εδώ και χρόνια σχετικά με όσα συνέβαιναν στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τη δουλειά τους έκαναν. 

Το γεγονός ότι κάποιοι άλλοι δεν την έκαναν, δεν μετατρέπει τη δική τους προσπάθεια σε δημοσιογραφική υπέρβαση. 

Και επί της ουσίας, τώρα που τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης, οι τελευταίοι που χρειάζεται να πουν κάτι είναι όσοι δημοσιογράφοι που στηλίτευαν την Εγκληματική Οργάνωση (εφεξής συμμορία) και τις πρακτικές της, όσο αυτή ήταν ισχυρή. Πλέον δεν έχει νόημα. Στο κάτω – κάτω, υπάρχει και ο άγραφος κανόνας: Δεν χτυπάς ποτέ κάποιον όταν βρίσκεται στα κάτω του. 

Για τον Βαγγέλη Μαρινάκη λοιπόν, όσα είχα να γράψω, τα έγραψα κι εγώ και πολλοί άλλοι, καλύτερα και πιο τεκμηριωμένα από εμένα. Τώρα τον λόγο έχουν οι δικαστές. 

Εκείνο που ίσως χρήζει σχολιασμού σήμερα, είναι η αστεία επικοινωνιακή τακτική της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Με τα πρωτοσέλιδα που «κραυγάζουν» ότι ο πρόεδρος αθωώθηκε, με τα άρθρα έγκριτων ερυθρόλευκων αρθρογράφων, με όλα όσα διαβάζουμε από χθες, είναι φανερό ότι για μια ακόμη φορά ορισμένοι επιχειρούν να κάνουν το άσπρο – μαύρο. Σαν τον σύζυγο που πιάνεται επ' αυτοφώρω και λέει στη γυναίκα του «δεν είναι αυτό που νομίζεις». Κανονικά θα ήταν για γέλια. Αλλά είναι για κλάματα. 

Κυρίως επειδή υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να την πιστέψουν. 

- Κάτω τα χέρια από την προεδράρα, όλα είναι σκευωρίες. 

- Που το ξέρεις; 

- Δεν κάνει τέτοια ο πρόεδρος, το έχουν στοχοποιήσει οι κακοί. 

- Γιατί; 

- Επειδή είναι πρόεδρος του Ολυμπιακού.

Το ποδόσφαιρο είναι δευτερεύων πράγμα στη ζωή μας. Οι νοοτροπίες που το έφεραν την ελληνική του εκδοχή στο σημείο μηδέν είναι σημαντικότερες διότι αποτελούν επί της ουσίας βασικές αιτίες της ελληνικής κρίσης που μας ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια - διαφθορά, λαμογιά και ατιμωρησία, με χιλιάδες κλακαδόρους υποστηρικτές. 

Και ο οπαδισμός, αυτή η οικειοθελής αποβλάκωση που σε κάνει να πανηγυρίζεις για την αθώωση ενός προέδρου που μόλις παραπέμφθηκε για δυο κακουργήματα ή ακόμα χειρότερα σε κάνει να είσαι σίγουρος για την αθωότητα του, απλώς επειδή είναι πρόεδρος της δικής σου ομάδας, παραμένει ένα βαθύ πρόβλημα που δεν κατοικεί μονάχα στα πέταλα των γηπέδων.