Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2018

Γράφει ο Αριστομένης Γιαννακόπουλος*: Σπουδές χωρίς επαγγελματική κατοχύρωση - με παράδειγμα από τον γεωπονικό χώρο

Ένα μεγάλο θέμα που αφορά τις διάφορες σπουδές, είναι ο τρόπος που προωθείται η ειδικότητά τους στην ...
κοινωνία για την άσκηση συγκεκριμένου επαγγέλματος: 





επαφίεται στους ίδιους τους επαγγελματίες να την προωθούν και να πείσουν την κοινωνία για την αξία τους ή χρειάζεται και η προστασία του Κράτους, δηλ η επαγγελματική κατοχύρωση μέσω νόμων; 

Παλαιότερα υπήρχαν πολλές επαγγελματικές ιδιότητες αναγνωρισμένες στην κοινωνία, χωρίς όμως να σπουδάζονται πουθενά.  

Σήμερα πολλές επιστημονικές ειδικότητες σπουδάζονται μεν αλλά δεν κατοχυρώνονται νομικώς, ούτε η κοινωνία τις γνωρίζει. Υφίστανται μεν ακαδημαϊκώς αλλά όχι επαγγελματικώς/κοινωνικώς. 


Κάποτε τις αναζητάει το κράτος για διορισμούς στις δικές του υπηρεσίες αλλά δεν τις κατοχυρώνει εκτός αυτού, στον ιδιωτικό χώρο. Τέτοια παραδείγματα είναι οι ειδικότητες του Γεωπόνου Ζωοτέχνη (Ζωικής Παραγωγής) και του Γεωπόνου Γεωργικής Μηχανικής. Η περίπτωση των Γεωπόνων που έχω σπουδάσει εγώ είναι χαρακτηριστική, γιατί περιέχει έξη διαφορετικά πτυχία κάτω από τον ίδιο γενικό τίτλο του Γεωπόνου, με τον υπότιτλο-ειδικότητα να διαφέρει σε κάθε περίπτωση. 

Για όλους τους Γεωπόνους γενικά έχουν κατοχυρωθεί κάποια επαγγελματικά δικαιώματα έναντι των μη Γεωπόνων, αλλά όχι για κάποια ειδικότητα Γεωπόνου έναντι των άλλων ειδικοτήτων. Και ποια είναι αυτά τα δικαιώματα που έχουν κατοχυρωθεί γενικά για Γεωπόνους; Αυτά που αντιστοιχούν στο αντικείμενο της μίας από τις έξη ειδικότητες, αυτό του Φυτοτέχνη (Φυτικής Παραγωγής). 

Όπερ σημαίνει πως ένας Γεωπόνος Ζωοτέχνης δεν έχει δικαίωμα ούτε καν απλώς να εμπορεύεται φάρμακα για ζώα (κτηνιατρικά), ενώ έχει δικαίωμα να εμπορεύεται φάρμακα για φυτά (γεωργικά). Σημειωτέον ότι τα κτηνιατρικά φάρμακα, ενώ τα συνταγογραφούν αποκλειστικά κτηνίατροι φυσικά, δεν τα εμπορεύονται όμως μόνον κτηνίατροι γιατί δεν επαρκούν. Για την εμπορία κτηνιατρικών φαρμάκων εγκρίνονται εδώ και αρκετά χρόνια πλέον και Τεχνολόγοι Ζωοτέχνες (πρώην ΤΕΙ->Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας->Τμήμα Ζωικής Παραγωγής), δηλ οι απόφοιτοι από τα πρώην ΤΕΙ που αντιστοιχούν στα ΑΕΙ Γεωπόνων Ζωικής Παραγωγής. Με άλλα λόγια, υπάρχει περίπτωση που τα ΤΕΙ έδιναν περισσότερα δικαιώματα από το αντίστοιχο ΑΕΙ. Τώρα που τα ΤΕΙ έχουν ανέλθει ακαδημαϊκώς στο ανώτατο επίπεδο και ονομάζονται και αυτά Πανεπιστήμια, ελπίζω ότι θα ωφεληθούν και οι Γεωπόνοι Ζωικής Παραγωγής από τα ήδη εξ αρχής Γεωπονικά ΑΕΙ και δε θα υπολείπονται πλέον σε δικαιώματα από τους Γεωπόνους Ζωικής Παραγωγής των πρώην ΤΕΙ και νυν Πανεπιστημίων. (Είναι δύσκολο και να περιγράψει κανείς το πρόβλημα χωρίς η περιγραφή του να ακούγεται κάπως γελοία.)

Η ανυπαρξία κατοχύρωσης δε σταματάει όμως στους επιστήμονες. Αφορά και τους τεχνικούς. Υπάρχουν σχολές τεχνικών γαλακτοκομίας κρατικού χαρακτήρα. Το δίπλωμά τους δεν κατοχυρώνεται για εργασία ανεξάρτητου επαγγελματία ή υπαλλήλου στον ιδιωτικό τομέα. Για τη χορήγηση άδειας ίδρυσης και λειτουργίας τυροκομείου, οι αρμόδιες Αρχές (Διευθύνσεις Κτηνιατρικής των Περιφερειών) δεν απαιτούν δίπλωμα τεχνολόγου γαλακτοκομίας. Κατά τα άλλα, οι Σχολές διαφημίζονται σε γονείς και δυνητικούς σπουδαστές. Οι καταναλωτές καλούνται να καταναλώνουν τυρί προερχόμενο από νόμιμα αδειοδοτημένα τυροκομεία, όπως έγραφα και εγώ σε προηγούμενο άρθρο μου, αλλά καλό θα είναι και να γνωρίζουν εάν στα μικρά τυροκομεία του τόπου τους υπάρχει κάποιος που να έχει σπουδάσει συστηματικά το αντικείμενο.

Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ότι πολλές ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν και σε άλλα γνωστικά αντικείμενα. 

Βέβαια το κράτος ενίοτε προκηρύσσει θέσεις εργασίας σε δικές του υπηρεσίες, για τις οποίες απαιτεί συγκεκριμένους τίτλους σπουδών όπως από τα παραδείγματα που προανέφερα, που μπορεί δηλαδή να μην έχουν κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα στον ιδιωτικό χώρο. Έτσι δίνει σε αποφοίτους, φοιτητές και υποψήφιους φοιτητές την ψευδαίσθηση ότι το επάγγελμά τους κατοχυρώνεται. Πού όμως κατοχυρώνεται; Μόνο σε δημόσιες θέσεις εργασίας και πουθενά αλλού. Τελικά το μήνυμα που περνάει το κράτος είναι πως η σωτηρία του πολίτη, η μέγιστη ευκαιρία του για επαγγελματική αποκατάσταση, κοινωνική αναγνώριση και καταξίωση, είναι να γίνει δημόσιος υπάλληλος. 

Οι δε Σχολές θα πρέπει να αγωνίζονται για την επαρκή κατοχύρωση των τίτλων που απονέμουν, αλλιώς συμμετέχουν κι αυτές ενεργά στην παραπλάνηση των νέων. 

* Ο Αριστομένης Ι. Γιαννακόπουλος, είναι πτυχιούχος του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές στην Ολλανδία και στο Ε.Α.Π

Αντιστοιχισμένο περιεχόμενο

Συνεργαζόμενα Blogs