Όλες οι γιορτές έχουν τις χάρες τους, τα καλά και τα άσχημά τους. Απόκριες, Πάσχα, καλοκαιρινά πανηγύρια. ...
Όμως πάντα τα Χριστούγεννα είχαν μια άλλη, διαφορετική χροιά. Μια ζέστη, μια μαγεία, μια ανθρώπινη υπόσταση.
Όμως πάντα τα Χριστούγεννα είχαν μια άλλη, διαφορετική χροιά. Μια ζέστη, μια μαγεία, μια ανθρώπινη υπόσταση.
Δεν ξέρω αν γι’ αυτό ευθύνεται ο μύθος του Αγίου Βασίλη ή το διήγημα του Κάρολου Ντίκενς «Μια Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», που εδραίωσε τον χαρακτήρα των Χριστουγέννων. Από μικροί ακούγαμε παραμύθια, παίρναμε (φυσικά!) δώρα και βλέπαμε όλη την οικογένεια να χαμογελά, να βάζει στην άκρη τα προβλήματά της και για ένα βράδυ να νοιάζεται για τα πραγματικά όμορφα πράγματα που μας έχει χαρίσει η ζωή.
Δεν χρειάστηκαν ποτέ τα δώρα, καλόγουστα ή κακόγουστα, για να κάνουν τα Χριστούγεννα την αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου. Ήταν η ατμόσφαιρα, η μουσική, οι ταινίες των Χριστουγέννων που με έκαναν να ανυπομονώ. Όλες οι γιορτές έχουν λίγο από όλα αυτά. Τα Χριστούγεννα όμως έχουν και κάτι ακόμα που πάντα το θεωρούσα το μεγαλύτερο ατού τους...
Για μια και μοναδική ημέρα όλοι οι άνθρωποι γίνονται καλύτεροι. Πιο καλοσυνάτοι, πιο ανοιχτοί, πιο ζεστοί και κυρίως πιο ανθρώπινοι και προσιτοί. Η έκφραση «Μην κάνεις έτσι. Είναι Χριστούγεννα» δεν είναι καθόλου τυχαία. Η ζωή όλων σταματά για μια μέρα, οι ώρες περνούν πιο αργά και ο καθένας συνειδητοποιεί πως όλα αυτά που θέλουμε είναι δίπλα μας. Η οικογένεια, οι φίλοι, μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας και ένα νόστιμο πιάτο φαγητό. Αυτή είναι και η διαφορά των Χριστουγέννων από τις υπόλοιπες γιορτές. Σου υπενθυμίζουν πόσο σημαντικά είναι μερικά πράγματα που ξεχνάς τις υπόλοιπες 49 εβδομάδες του χρόνου.
Όμως όσο μεγαλώνεις, ξεχνάς ακόμα και αυτά τα πράγματα. Δεν έχεις όρεξη τις μεγάλες μαζώξεις ή θέλεις να βγεις και να κάνεις κάτι πιο φανταχτερό, το οποίο αναιρεί όλα όσα αισθανόσουν σαν παιδί, όταν έρχονταν τα Χριστούγεννα. Τότε, όλη σου η ενέργεια επικεντρωνόταν γύρω από αυτά. Στόλισμα, δώρα, χαμόγελα, γιορτές στο σπίτι. Με οικεία πρόσωπα. Όσο μεγαλώνεις, αυτό χάνεται και δεν είναι εύκολο να το ξαναβρείς. Όμως δεν είναι και ακατόρθωτο...
Αν κάτι μου λείπει από τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων είναι ακριβώς αυτό: Να αισθάνομαι την όμορφη σημασία τους στο έπακρο. Να τα ζω χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο εκτός από την ανθρώπινη υπόστασή τους, την μαγεία που κάνει ολόκληρο τον κόσμο καλύτερο. Έστω και για μια μέρα. Πριν έρθπυν στο κεφάλι μου με το χρώμα της Coca-Cola και την παγκόσμια εμπορικότητα της γιορτής.
Τότε, όταν όλοι μαζευόμασταν γύρω από το δέντρο, με χαμηλό φωτισμό, όλος μας ο κόσμος ήταν μέσα σε εκείνο το δωμάτιο. Όταν άνοιγαν τα δώρα και ερχόταν το φαγητό δεν θα ήθελες ποτέ να τελειώσει αυτή η ημέρα. Κάπως έτσι πρέπει να περνάμε τα Χριστούγεννα, όσο κι αν έχουμε μεγαλώσει...
