Όλοι έχουν πλέον το δικαίωμα να είναι όμορφοι, ξεχωριστοί, αψεγάδιαστοι.
Απέναντι στην θεά αντιπαραβάλλεται το μπάζο που δεν έχει καμιά τύχη. Το σώμα γίνεται αντικείμενο χλεύης και εξευτελισμού: είναι κάπως κοντόφαρδο, έχει παραπανίσια κιλά.
Δίαιτες και διατροφές, γυμναστήρια και στίβοι, μόδιστροι και ψιμυθιολόγοι - ένας στρατός σταυροφόρων της ομορφιάς εργάζονται αόκνως για ένα κόσμο εικόνων, ένα κόσμο που εξαφανίζει ατέλειες, κρύβει ελαττώματα, κλέβει τις εντυπώσεις, πακετάρει το συνηθισμένο σε ένα γυαλιστερό περιτύλιγμα… Σε μια εποχή που κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στον εαυτό του τίποτα, η ομορφιά έπαψε προ πολλού να είναι φυσική συνθήκη. Στις μέρες μας είναι δικαίωμα: όλες και όλοι είναι υποχρεωμένοι να φαίνονται ωραίοι, εξ ου και το τραπέζι του Προκρούστη ξεσκονίστηκε μετά από αιώνες, όχι σαν εφιάλτης πλέον αλλά σαν όνειρο. Μύτες, αυτιά, στήθη και χείλη, λίπη και δίπλες κόβονται και ράβονται.
Κανείς πλέον δεν φαίνεται διατεθειμένος να αποδεχτεί τον εαυτό του όπως είναι. Το δικαίωμα στην ομορφιά έχει εμπλουτίσει δημιουργικά την παγκόσμια ψυχοπαθολογική βιβλιογραφία. Κανείς δεν ανέχεται μια εμφανισιακή απόκλιση στον καθρέφτη του. Μια νεο-άρια αντίληψη, αυτή τη φορά όχι εξ αίματος αλλά εκ δικαιώματος, δείχνει να συνεπαίρνει τις μάζες, όπου δεν υπάρχει χώρος και έλεος για την ασχήμια, τις σωματικές ατέλειες, την παρέκκλιση από το πρότυπο ομορφιάς, που διαλαλούν διάφορες προνεαντερταλικές τηλεπερσόνες. Μια μεγάλη μύτη αποτελεί μεγάλη ντροπή. Αντίθετα, μια πληγή είναι τομή στο χρόνο! Μια τομή υπέρμετρα φιλόδοξη απέναντι στον αμείλικτο χρόνο, την φθορά, την απώλεια.
Αναζητώντας την χαμένη νεότητα, δεν διστάζουμε να παραγεμιστούμε, σαν καταψυγμένες χριστουγεννιάτικες γαλοπούλες. Συνωστιζόμαστε στα χειρουργικά τραπέζια αντιμέτωποι με την γελοιωδέστερη και πιο μελαγχολική ψευδαίσθηση που επινόησε ποτέ ο άνθρωπος: να αντιπαρατεθεί στον χρόνο και στην απώλεια: αν δεν πρόκειται για ύβρη, σίγουρα αποτελεί άθλο ηλιθιότητας: και στις δυο περιπτώσεις η γελοιοποίηση είναι το πιο ασφαλές αποτέλεσμα…
