Τα ωραιότερα ψώνια είναι αυτά που δεν κρατάνε, για την ακρίβεια αυτά που δεν τραβάνε στα media...
, πάνω από μισή μέρα.
, πάνω από μισή μέρα.
Και φυσικά, αυτά που δεν κοστίζουν…τον κούκο για αηδόνι. Ο Ολυμπιακός έκανε, άνετα, το πρώτο καλό κόλπο στην αγορά, το καλοκαίρι - 2017. Εάν μπορείς με ένα εκατομμύριο, τουλάχιστον μισοτιμής δηλαδή, ν’ αποκτήσεις τον Παναγιώτη Ταχτσίδη, είναι το ίδιο σαν να πέτυχες ποδοσφαιριστή στα γαριδάκια ή μέσα στο κουτί του απορρυπαντικού. Τον κρατάς. Και τίποτα να μη σου παίξει, πάλι (και μόνο που τον κράτησες) έχεις πράξει το σωστό. Που ο Ταχτσίδης, δεν γεννάται θέμα, θα παίξει στον Ολυμπιακό.
Στον «άσο» τα δύσκολα για τον Ολυμπιακό!
1 ομάδα, 1 πρόσωπο
Εχει τα χαρακτηριστικά και το γεμάτο ρεπερτόριο, επιπλέον έχει την τακτική εμπειρία για να υποστηρίξει τον ρόλο, έχει και την οντότητα, ειδάλλως δεν θα ήταν κιόλας στην Εθνική (Σκίμπε / Βρυξέλλες) βασική επιλογή. Τα κλαμπ στην Ιταλία είναι σπουδαία σχολεία, ανεξάρτητα τι καριέρα καταφέρνει κανείς, ή δεν καταφέρνει, να στρώσει μετά. Εφτά χρόνια σε τέτοια κλαμπ έξω, τον ετοίμασαν για να έλθει και ν’ αναλάβει πρωταγωνιστική ευθύνη μέσα. Σε 4-2-3-1, ο Χάσι μπορεί να αισθάνεται πως με τον Ταχτσίδη «έκλεισε» τον αριστερό pivote. Σε 4-3-3, τον μέσα αριστερά.
Εάν συμφωνήσουμε πως τρέχουσα ιδανική ενδεκάδα της Εθνικής, μέσες-άκρες, είναι Καρνέζης – Τοροσίδης, Μανωλάς, Παπασταθόπουλος, Τζαβέλλας – Μάνταλος, Σάμαρης, Ταχτσίδης, Σταφυλίδης – Φορτούνης – Μήτρογλου, αμέσως καταλαβαίνουμε πόσο σπάνιο είναι, πάντα έτσι ήταν σ’ όλα αυτά τα χρόνια, διεθνείς στην ακμή τους να παίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Το σύνηθες είναι, το αντίστροφο. Το 9+2. Οι διεθνείς στην ακμή τους, να παίζουν (ή να προσβλέπουν στο να παίξουν) αλλού. Κατά κόρον το ελληνικό πρωτάθλημα εξυπηρετεί, τι; Να πλαισιώνει με συμπληρωματικούς, τους βασικούς.
Είναι ο Ταχτσίδης, αυτό που θα λέγαμε ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής; Όχι, προφανώς. Διότι η καλή Ιταλία δεν του έδωσε τα τρία σημαντικά πράγματα που, ακόμη, του λείπουν για να θεωρηθεί ολοκληρωμένος. Ένα, σταθερό και ασφαλές περιβάλλον (το ένιωσε, φευγαλέα, μονάχα στη Βερόνα) για να αφομοιωθεί, να ταυτιστεί, να αισθανθεί σπίτι, να ξεδιπλώσει τον πραγματικό εαυτό του. Δύο, Τσάμπιονς Λιγκ/Γιουρόπα Λιγκ (Ευρώπη, πρακτικά, έχει παίξει μόνο με την Εθνική) για να βγάλει το καλύτερο του πραγματικού εαυτού του. Τρία, υποχρέωση/πίεση για την πρωτιά, ώστε να δοκιμάσει τον εαυτό του στο πιο απαιτητικό τεστ χαρακτήρα. Ο Ολυμπιακός έρχεται να του τα προσφέρει ως προοπτική, σε κατάλληλη στιγμή της διαδρομής του Ταχτσίδη, και τα τρία. Κι ένα τέταρτο. Περισσότερο από κάθε άλλο ελληνικό κλαμπ, ο Ολυμπιακός έχει ένα τρόπο να σου δίνει να καταλαβαίνεις ότι, και επιρρεπής να είσαι, εδώ δεν έχει περιθώριο για σαχλαμάρα. Αμα είσαι Ελληνας, ιδίως!
Ο Ταχτσίδης δεν είναι, ούτε ξένος ούτε πανάκριβος. Δεν φταίει για το ένα, δεν φταίει για το άλλο. Επίσης δεν φταίει, ότι είναι Ελληνας διεθνής…που πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού τον Ελληνα διεθνή, παραδοσιακά, δεν τον βλέπουν (πάνω-κάτω όπως και τον Ελληνα προπονητή) με το καλό μάτι. Αλλ’ ο χρυσός κανόνας στις μετεγγραφές είναι, μη αγοράζεις όμορφες αναμνήσεις από τα παλιά. ‘Η την αμφίβολη και ριψοκίνδυνη γοητεία του εξωτικού, του άγνωστου! Αγόρασε, εκείνον που ξέρεις ότι έχεις σοβαρή πιθανότητα να σου δημιουργήσει την καινούργια καλή ανάμνηση…
