Η τηλεόραση είναι το πιο ισχυρό μαζικό μέσο ενημέρωσης. Από την τρυφερή μας ηλικία είμαστε εκτεθειμένοι σε ...όλα όσα έχει να μας «πουλήσει». Με τηλεταινίες και τηλεοπτικά προγράμματα μεγάλωσαν γενιές παιδιών. Στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, των προτύπων και της ιδιοσυγκρασίας διαδραματίζει σημαντικό ρόλο το άμεσο οικογενειακό ή εκπαιδευτικό περιβάλλον και η τηλεόραση.
//////////////////////
Ο «εξωραϊσμένος» κόσμος της μας επηρεάζει στον τρόπο που θα εκφραζόμαστε, στο τι πρέπει να φοράμε και στο πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε. Πού και πού, μας κάνει κι ένα μάθημα για τα θέματα των φύλων. Και αξίζει πράγματι να αναρωτηθεί κανείς για το πόσο ευθύνεται η τηλεόραση για τον μισογυνισμό που υποβόσκει στον τρόπο σκέψης μας.
Αφορμή γι’ αυτές τις επισημάνσεις στάθηκε ο ντόρος που δημιούργησε το πρόσφατο ντοκιμαντέρ των New York Times, «Framing Britney» («Παγιδεύοντας την Μπρίτνεϊ»). Βλέποντας τη συνέντευξη της ποπ σταρ, Μπρίτνεϊ Σπιρς στην Νταϊάν Σώγιερ το 2003, ένας σύγχρονος άνθρωπος αγανακτεί με τη χυδαιότητα με την οποία αντιμετωπίζει η δημοσιογράφος την καλλιτέχνιδα ρωτώντας την τι έκανε στο πρώην αγόρι της, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ, και είναι τόσο πληγωμένο: «Τι έκανες και του προκάλεσες τόσο πόνο; Υποφέρει πολύ». Αντίθετα, ο Τίμπερλεϊκ αντιμετωπίστηκε τότε από όλους ως το θύμα της υπόθεσης και μάλιστα η καριέρα του εκτοξεύτηκε - σε αντίθεση με εκείνην της Μπρίτνεϊ. Γιατί ήταν τόσο σημαντικό -και φυσικά αποδεκτό- μια από τις πιο γνωστές δημοσιογράφους να φέρει σε τόσο δύσκολη θέση ένα κορίτσι 21 ετών ζητώντας του να αποκαλύψει αν έχει συνάψει ερωτικές σχέσεις με πάνω από έναν, άντρες;
Δεν είναι η πρώτη ή η μοναδική φορά που οι γυναίκες αντιμετωπίζονται κατά αυτόν τον τρόπο. Το 1998, η Τζένιφερ Άνιστον ήταν στα πρώτα βήματα της καριέρας της και μεταξύ άλλων έδωσε μια συνέντευξη στον Ντέϊβιντ Λέττερμαν για την προώθηση της ταινίας «The object of my Affection». Πρόκειται για μία από τις πιο άβολες συνεντεύξεις που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς… Κάποια στιγμή, ο δημοσιογράφος της είπε: «Με συγχωρείτε αν αυτό θεωρηθεί αγένεια, αλλά θέλω να δοκιμάσω κάτι». Με περίσσια άνεση λοιπόν, ο παρουσιαστής βγάζει τη γλώσσα του και γλείφει μια τούφα των μαλλιών της, με την Άνιστον να βρίσκεται σε τρομερή αμηχανία. Και στην περίπτωση άλλης μιας σταρ, της Λίντσεϊ Λόχαν, ο συγκεκριμένος παρουσιαστής ήταν τρομερά εριστικός και τη ρώτησε χωρίς αυτό να έχει προσυμφωνηθεί, για την αποτοξίνωσή της, καθώς είναι γνωστό ότι η Λόχαν πάλευε χρόνια με τις ουσίες: «Πόσο καιρό ήσουν αποτοξίνωση; Πόσες φορές; Τι κάνει αυτή τη φορά διαφορετική; Από τι θα σε αποτοξινώσουν αυτή φορά;»
Στο ίδιο κλίμα έχουν διεξαχθεί πάμπολλες συνεντεύξεις, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της Μέγκαν Φοξ στον Τζίμι Κίμμελ. Η Φοξ περιέγραφε πως όταν ήταν 15 ετών, έπρεπε να γυρίσει μια σκηνή σε κλαμπ για τις ανάγκες μιας ταινίας. Το πρόβλημα των παραγωγών ήταν το γεγονός ότι ήταν ανήλικη τότε, κι έτσι δεν μπορούσε να πάρει ποτό στο μπαρ. Η λύση στο πρόβλημα ήταν να την ντύσουν με ένα αποκαλυπτικό μπικίνι και να τη βάλουν σε πισίνα. Περιγράφοντας το περιστατικό σεξουαλικοποίησής της ενώ ήταν ανήλικη, ο Κίμμελ λέει πόσο τέλεια ιδέα ήταν αυτή, και πως όλοι θα ήθελαν να την απολαύσουν σε μια τέτοια σκηνή! Δηλαδή, ότι κάθε άνδρας αρέσκεται στο να σκέφτεται ανήλικες να λούζονται ημίγυμνες κάτω από το νερό.
Η Έλεν Ντετζενέρις συνηθίζει επίσης να φέρνει τις καλεσμένες της σε αμηχανία όπως για παράδειγμα στην συνέντευξη της Τέιλορ Σουίφτ που παρουσίασε σε μια οθόνη φωτογραφίες των πρώην συντρόφων της τραγουδίστριας κάνοντας σχόλια για το πόσους πολλούς είχε! Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η καλεσμένη της να συγκρατεί μετά βίας τα δάκρυά της. Ενώ η ίδια παρουσιάστρια είχε προσπαθήσει στο παρελθόν να εκβιάσει μια είδηση από την Μαράια Κάρεϊ, όταν την πίεσε είτε να πιει ένα ποτήρι σαμπάνια είτε να παραδεχθεί ότι είναι έγκυος!
Για χρόνια, η αξιοπρέπεια των γυναικών υποσκάπτεται σε διεθνή και εγχώρια μέσα, στα πλαίσια του αστείου και της υψηλής τηλεθέασης. Η τηλεόραση λειτουργεί ως καθρέφτης της κοινωνίας αλλά και ως μέσο διαμόρφωσης αντιλήψεων. Τα κορίτσια ακούνε ότι για να πετύχουν, χρειάζονται την στήριξη και την εύνοια ενός ισχυρού άνδρα, αλλά και να υπομένουν τις κακουχίες, τις προσβολές, ή ακόμα και τις επιθέσεις, γιατί δεν είναι και κάτι …τραγικό, σε τελική ανάλυση. Ακούνε ότι μπορούν να τα καταφέρουν αλλά με τη διπλάσια προσπάθεια από εκείνη που χρειάζεται ένας άντρας - και με περισσότερες θυσίες. Η τηλεόραση δυστυχώς αναπαράγει πεπαλαιωμένες και αντιδραστικές απόψεις, χωρίς κριτήρια, χωρίς αξιακό πλαίσιο και χωρίς έλεγχο.
