Ο Παρθενώνας αποτελεί χωρίς καμία υπερβολή το σημαντικότερο μνημείο της Αθηναϊκής πολιτείας. Χτισμένος προς ...
τιμήν της θεάς Αθηνάς από τον Ικτίνο και τον Καλλικρατη και πιθανότατα τον ο Φειδία που είχε και την ευθύνη του γλυπτού διάκοσμου είναι ένας από τους λίγους ολομάρμαρους ελληνικούς ναούς.
τιμήν της θεάς Αθηνάς από τον Ικτίνο και τον Καλλικρατη και πιθανότατα τον ο Φειδία που είχε και την ευθύνη του γλυπτού διάκοσμου είναι ένας από τους λίγους ολομάρμαρους ελληνικούς ναούς.
Η τοποθέτηση του στο χώρο είναι ιδανική αφού ο επισκέπτης αντικρίζει όχι το μέτωπο του ναού αλλά ολόκληρο το σώμα του, χαρίζοντάς του την «ευμετρίαν» του, δηλαδή το ισοδύναμο ζύγισμα του πλάτους προς το μήκος και το ύψος του
Το παράδοξο όμως στην αρχιτεκτονική κατασκευή του Παρθενώνα είναι ότι δεν υπάρχει καμία ευθεία! Αντίθετα υπάρχουν ανεπαίσθητες καμπύλες οι οποίες όμως δεν φαίνονται με γuμνό μάτι αλλά δίνουν την εντύπωση για παράδειγμα ότι ο στυλοβάτης είναι ευθύς και επίπεδος. Οι βαθμίδες φουσκώνουν προς το κέντρο, στις μεν μακριές πλευρές 0,11 μ. συνολικά, στις δε στενές 0,06μ., σχηματίζοντας τις λεγόμενες καμπύλες που δίνουν την εντύπωση πως ο ναός έχει πάρει μια "βαθιά ανάσα" πριν σταθεί στον χώρο.
Αυτό συνέβη γιατί ο Ικτίνος προέβλεψε την ατέλεια που έχει στην παρατήρηση το ανθρώπινο μάτι. Έτσι δημιούργησε την εντύπωση στον θεατή που κοιτάζει υπό συγκεκριμένες γωνίες τον Παρθενώνα ότι ο ναός ανυψώνεται στον αέρα.
Επιπλέον καμία απόσταση μεταξύ των κιόνων δεν είναι ακριβώς η ίδια αφού οι αποστάσεις των γωνιαίων κιόνων με τους διπλανούς τους είναι μεγαλύτερες απ' ό,τι μεταξύ των ενδιάμεσων κιόνων. Όλες αυτές οι λεπτότητες, οι οποίες δεν είναι αμέσως φανερές στο μάτι, επεδίωκαν να εξασφαλίσουν για το κτήριο μία δική του ζωή αλλά και μία κρυφή αρμονία.
Έτσι το οπτικό τελικό αποτέλεσμα εκτός του ότι δημιουργεί μια μεγαλεπήβολη αλλά και αρμονική εικόνα καταφέρνει να δείχνει τον Παρθενώνα και εντυπωσιακά μεγαλύτερο από το πραγματικό του μέγεθος.
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι ο Παρθενώνας είναι ένα έργο πολύπλοκων υπολογισμών κάτι που δείχνει πόσο προηγμένη ήταν η μαθηματική επιστήμη, αλλά και πόσο υψηλές ήταν οι απαιτήσεις του κοινού της εποχής εκείνης.
