Γράφει ο ιστορικός Κωνσταντίνος Λαγός
Στα τέλη του 1940, όταν δυνάμεις Βρετανών και της Κοινοπολιτείας πολεμούσαν τους Ιταλούς στη Βόρεια Αφρική, ...
οι άνδρες ενός αυστραλιανού τάγματος (του 2/1st Machine Gun Battalion of the Second Australian Imperial Force) βρήκαν στην άκρη της αιγυπτιακής ερήμου ένα αδέσποτο και εξαθλιωμένο κουτάβι.
οι άνδρες ενός αυστραλιανού τάγματος (του 2/1st Machine Gun Battalion of the Second Australian Imperial Force) βρήκαν στην άκρη της αιγυπτιακής ερήμου ένα αδέσποτο και εξαθλιωμένο κουτάβι.
Ήταν στα τελευταία του λόγω έλλειψης τροφής και έτσι το λυπήθηκαν και το έφεραν στο στρατόπεδό τους μέσα στην έρημο. Εκεί το κουτάβι, αφού έφαγε και δυνάμωσε, αποδείχθηκε πανέξυπνο κερδίζοντας την αγάπη όλων των στρατιωτών.
Σχεδόν κάθε μέρα οι Αυστραλοί βομβαρδίζονταν από τα γερμανικά στούκα. Όμως, δύο λεπτά πριν αυτά φθάσουν πάνω από τα κεφάλια τους, ο Horrie γάβγιζε δαιμονισμένα δίνοντας το σύνθημα να καλυφθούν από τον επικείμενο αεροπορικό βομβαρδισμό. Είχε τέτοια λύσσα για τα γερμανικά αεροπλάνα που συνέχιζε να τα γαβγίζει ακόμη και όταν είχαν ρίξει τις βόμβες τους και έφευγαν!
Η μονάδα του Horrie ήταν από τις τελευταίες των Συμμάχων που αποχώρησαν από την ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά το πλοίο τους βυθίστηκε σε αεροπορικό βομβαρδισμό. Ανάμεσα στους διασωθέντες ναυαγούς ήταν και ο Horrie, ο οποίος μεταφέρθηκε στην Κρήτη. Εκεί έζησε τη Μάχη της Κρήτης, όπου διακρίθηκε και πάλι ως «ακουστικό ραντάρ» για τη μονάδα του.
Από εκεί το τάγμα του προωθήθηκε στη Συρία, όπου ο Horrie γνώρισε και τον μεγάλο έρωτά του, μία χαριτωμένη σκυλίτσα, με το όνομα Imshi («φύγε μακριά μου..»), μασκότ ενός αυστραλιανού συντάγματος. Η Imshi ανέβασε το ηθικό του Horrie και έτσι βοήθησε στην αποθεραπεία του! Για το λόγο αυτό είχε την τιμή να φορά ενίοτε τη στολή του.
Εξαιτίας του τραυματισμού του, ο Horrie κούτσαινε λιγάκι, αλλά οι συμπολεμιστές του έφτιαξαν μία ειδική τσάντα μεταφοράς για τις μεγάλες πορείες. Το 1942, το τάγμα του Horrie μεταφέρθηκε στην Αυστραλία ώστε από εκεί να προωθηθεί στο μέτωπο του Ειρηνικού εναντίον των Ιαπώνων που απειλούσαν τότε τη χώρα. Όμως, οι στρατιώτες κανόνισαν ο Horrie να μείνει στο σπίτι του πατέρα ενός στρατιώτη και να γλυτώσει έτσι από ένα ακόμη πόλεμο. Μάλιστα, τον έμπασαν κρυφά στην Αυστραλία αφού ο νόμος επέβαλλε τη θανάτωση όλων των ζώων που έρχονταν απέξω, για το φόβο της λύσσας –ασθένεια άγνωστη στην Αυστραλία.
Ο καπετάνιος του πλοίου που μετέφερε το τάγμα του Horrie ζήτησε να τον παραδώσουν στις τελωνειακές αρχές, άλλα οι στρατιώτες απείλησαν ότι θα τον πετούσαν στη θάλασσα αν «κάρφωνε τον σύντροφό τους». Παρά ταύτα, τρία χρόνια αργότερα, το 1945, οι αρχές ανακάλυψαν τον Horrie και προχώρησαν σε ευθανασία. Όταν η είδηση έγινε γνωστή, η κοινή γνώμη της Αυστραλία εξεγέρθηκε! Υπήρξαν καυστικά άρθρα στις εφημερίδες και έντονα διαβήματα προς την αυστραλιανή κυβέρνηση, ιδιαίτερα από γονείς που είχαν χάσει τα αγόρια τους στον πόλεμο. Το θέμα έφθασε μέχρι τη βουλή με επερώτηση προς τον ίδιο τον πρωθυπουργό!
Ο υγειονομικός υπεύθυνος που εφάρμοσε το νόμο και θανάτωσε τον Horrie, δέχτηκε προπηλακίσεις και πολλές ανώνυμες επιστολές που τον απειλούσαν «με ένα αργό και βασανιστικό θάνατο». Το 1945 κυκλοφόρησε βιβλίο για τον Horrie που επανεκδόθηκε το 2017.
Κωνσταντίνος Λαγός, ιστορικός






