Πέμπτη 7 Ιουλίου 2022

Συνέντευξη: Ουρανια Αργυροπουλου ιδρύτρια του ΔΟΝ Σαλόνι Τεχνών


Ένας όμορφος χώρος πολιτισμού έχει ανοίξει τις πόρτες του στο Παλαιό Φάληρο, και υπεύθυνη για αυτόν τον όμορφο χώρο, αυτό το όμορφο "Σαλόνι Τεχνών" είναι η αεικίνητη ...και συνεχώς σε εγρήγορση Ουρανια Αργυροπουλου 
φιλοξενεί δραστηριότητες πολιτιστικού χαρακτήρα και  διοργανώνει εκπαιδευτικές και ψυχαγωγικές εκδηλώσεις.



Ας γνωρίσουμε την ηθοποιό και υδρύτρια του ΔΟΝ 
Ουρανια Αργυροπουλου σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στον Στέφανο Καρυδάκη




Σ.Κ Καλησπέρα Κας Αργυροπούλου. Να ξεκινήσουμε με το πότε δημιουργήθηκε το ΔΟΝ Σαλόνι Τεχνών;

Ο.Α: Αχ! Πρώτη ερώτηση και πονεμένη… !Το ΔΟΝ, ως ιδέα, ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια. Δυστυχώς η άδεια της πολεοδομίας μάς καθυστέρησε 5 χρόνια για λόγους άσχετους. Βρέθηκα πολλές φορές σχεδόν σε απελπισία. Δε θα ξεχάσω μία Μεγάλη Παρασκευή, που ενώ δεν έφευγα για το νησί μου, διότι, όπως μου είχαν υποσχεθεί:- «Ελάτε να πάρετε την άδεια, όλα έτοιμα», η άδεια δεν δόθηκε τελικώς και μάλιστα με ύφος οριστικό. Σχεδόν λυποθύμησα. Έπεσα κάτω, μετά από τόση ταλαιπωρία που είχα τραβήξει και έκλαιγα…!

Με τι συνήλθα; Με την κυνική, αλλά ειλικρινώς ειπωμένη αττάκα της υπέυθυνου:- «Πάρτε το απόφαση, σπίτι μπορείς να φτιάξετε,, μαγαζί, σχολή, ό,τι θέλετε, μέχρι και μπουρδέλο (ναι! Έτσι ειπώθηκε...!) χώρο τέχνης, όχι!» Εκεί πείσμωσα. Είπα εντάξει, εφ’όσον ο νόμος δεν απαγορεύει τις εκδηλώσεις τέχνης στα «μπουρδέλα», θα πάρω άδεια γι’αυτό και θα κάνω την πολιτιστική δράση σε αυτό το νομικό πλαίσιο (γέλια)! Εννοείται δεν έγινε αυτό. Κατάφερα και πήρα τις άδειες για όλα. Όμως είναι ντροπή, να μπορείς να πάρεις άδεια τόσο εύκολα για τα πάντα και να βασανίζεσαι τόσο για την τέχνη…

Τελικά, η άδεια βγήκε στον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης μου, τό κτίσιμο έγινε με εμένα όρθια στην οικοδομή ετοιμόγενη, (ακόμα έχω ενοχές γι’αυτό, «έχασα" αυτήν την περίοδο της ζωής μου, με ρωτούσαν πώς πάω κι εγώ τους απαντούσα γιά νεροχύτες, πλακάκια, υλικά ηχομονώσεως, ηχοανάκλασσης κλπ.! Όταν τελείωσε κι αυτό, έκανα μεν τα μαθήματά μου του πιάνου μέσα,έκανα και τα ιδιαιέτρα για την προετοιμασία υποψήφιων για δραματικές σχολές, αλλά μέχρι να δοθεί και η τελευταία άδεια λειτουργίας ως χώρου τέχνης και συνάθροισης κοινού, πάλι πέρασαν χρόνια.Με το που ήταν όλα έτοιμα, και κάναμε τις τελευταίες ετοιμασίες, τον Φλεβάρη του '20, για έναν θεατρικό μονόλογο με πιανιστικά μέρη, δοσμένον υπέροχα από τον Θάνο Τσάμπρα, σ’ένα μήνα έγινε και η πρώτη καραντίνα…! Τζακ Ποτ !(γέλια)

Ε! τελικά η πρώτη μας εκδήλωση έγινε τον Σεπτέμβρη του 2021. Ένα Urban Jazz συγκρότημα.


Σ.Κ: Πώς πήγε; Ποιό ήταν το συναίσθημα;

Ο.Α: Α! Καταπληκτικά! Δεν ήρθε ούτε ένας (γέλια)! Εμείς περάσαμε τέλεια βέβαια, πίνοντας high ball (oυίσκι με τσιτζιμπύρα) και τρώγοντας αλμυρά περιδιαβαίνοντας στόν κήπο καί κάνοντας σχέδια για επόμενη συναυλία εκεί…!

Παρεπιπτόντως αξίζει να έρθει κανείς στο ΔΟΝ μόνο και μόνο για να κάτσει στον κήπο. Είναι κάτι που δε βρίσκει κανένας εύκολα στην Αθήνα. Όταν θαυμάζουν οι «καλεσμένοι» μας (έτσι θεωρώ τους ανθρώπους που έρχονται κοντά μας), τον κήπο, ψηλώνω από περηφάνια. Όχι δεν έχει γκαζόν, φτάνει πια με το γκαζόν, έχει δέντρα, και λουλούδια και μυριστικά…! Και πολλά πουλιά που έρχονται από το παρακείμενο ρεύμα της Πικροδάφνης- το οποίο 25 χρόνια τώρα, παλεύουμε οι κάτοικοι νά σωσουμε από τα καταστροφικά σχέδια κάποιων...









Σ.Κ:  Τί σημαίνει ΔΟΝ; και γιατί "Σαλόνι" Τεχνών;

Ο.Α: Το" ΔΟΝ" είναι αρκτικόλεξο. Σημαίνει πράγματα μόνο για εμένα. Είναι τα αρχικά τον ονομάτων της οικογένειάς μου. Το "Τεχνών" ας μην το αγγίξουμε καν ως ερώτημα… «Τι είναι τέχνη;» Δε θεωρώ πως υπάρχει αντικειμενική απάντηση. Μπορούμε να τσακωνόμαστε αιωνίως και να μην συμφωνήσουμε ποτέ σε αυτό. Κι εμείς οι ίδιοι να αλλάζουμε γνώμη με τα χρόνια. Και αυτό είναι καλό.Σημαίνει πως εξελισσόμαστε.

Θα απαντήσω λοιπόν στο «γιατί Σαλόνι»; Διότι, για κάποιον λόγο, οι εποχές στις οποίες θα ήθελα να έχω ζήσει είναι η χίππικη δεκαετία του ‘ 60 και η Μπελ Επόκ του ’30. Θα έλεγε κανείς πως είναι άσχετες μεταξύ τους , κι όμως, σχετίζονται άμεσα. Στην ρίζα τους, την αισθητική τους, τους στόχους, την λειτουργία τους. Ας σταθούμε στο τελευταίο. Οι άνθρωποι αυτόι προσπάθησαν να φτιάξουν κάτι εκ των ενόντων. Ο ένας στήριζε, διόρθωνε και εμψύχωνε τον άλλον. Οι καλλιτέχνες είχαν αίσθηση κοινότητας (δεν εξιδανικεύω, δεν ήταν ειδυλιακά, πάντως όμως από μαρτυρίες γνωρίζουμε πως υπήρχε η επιθυμία για παραπέρα, εκτός από παραπάνω, όπου" παραπάνω" βλέπε ποιος θα φάει τον άλλον για να ανέβει αυτός). Τα αστικά φιλολογικά σαλόνια του ’30 λοιπόν, ήταν οι χώροι μέσα στους οποίους γεννήθηκαν και ζυμώθηκαν ιδέες και έργα. Αυτό έχω στο μυαλό μου.

Δε μ’ενδιαφέρει να έρθουν κάποιοι θεατές να πληρώσουν ένα εισιτήριο, να παρακολουθήσουν παθητικά τα τεκτενόμενα και να φύγουν. Μ’ενδιαφέρει με αφορμή την παρουσία και την κατάθεση κάποιων επάνω στη σκηνή, να πάμε όλοι μαζί παραπέρα. Έχουν υπάρξει υπέροχες βραδιές που ξενυχτήσαμε συζητώντας, μοιράζοντας και ανταλλάσοντας τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας. Κάποιες άλλες φορές δεν τα καταφέραμε… Που θα πάει θα βρω τρόπο να μη μου ξεφεύγετε…(γέλιο).


Σ.Κ: Συζητούσατε και για άλλα εκτός από καλλιτεχνικά θέματα; Τοποθετήστε δημόσια γι’αυτό.

Ο.Α: Εννοείται! Δεν πιστεύω στην «ουδετερότητα». Ο καλλιτέχνης είναι μέλος την κοινωνίας, δεν έιναι ξένο σώμα, δεν είναι αλλού , ούτε από αλλού! Βεβαίως και μπορεί να εκφράζεται δημοσίως για όσα συμβαίνουν, τον αφορούν. Δεν μπορεί να είναι αφιερωμένος αποκλειστικά στην τέχνη του σε μίαν, ας μου επιτραπεί η έκφραση χωρίς να μου καταλογιστεί υποτίμηση, «αυτιστική» κατάσταση… Απλώς η γνώμη του δεν πρέπει να μετράει περισσότερο από τον άλλων. Δεν μπορεί οι δηλώσεις ενός ανθρώπου να γίνονται εβδομαδιαίο θέμα στα κανάλια μόνο και μόνο επειδή αυτός τυχαίνει να είναι προβαλλόμενος καλλιτέχνης… Απ' την άλλη σκοπιά, αν έστω και έτσι, γίνονται αφορμή για σκέψη, ας είναι. Ο Διονύσιος Ρώμας το έθεσε πολύ σωστά. Χρειάζονται τα «σκάνδαλα» για να πάει η κοινωνία παρακάτω, όμως αλλοίμονο στους σκανδαλοποιούς…. Άλλωστε η χρονιά που μας πέρασε δεν έδωσε και λίγες αφορμές για διχασμούς… Εμβόλια, πόλεμοι, me too… Nαι, παίρνω δημοσίως θέση για όλα! Και παίρνω και την ευθύνη που φέρει αυτό. Συχνά μου λένε «μην το πεις, θα διώξεις κόσμο». Μα τότε, δεν θα είναι «Σαλόνι»…! Δεν θα ισχύει τίποτα απ’όσα είπα παραπάνω, θα είμαι ασυνεπής στον εαυτό μου. Όχι. Θέλω στο ΔΟΝ όσους έχουν την αντίθετη άποψη, δεν θέλω αυτούς που δεν δέχονται να μετακινηθούν από αυτήν για κανένα λόγο. Προσωπικά αν και με θεωρώ ιδιαίτερα δυσμετακίνητο άνθρωπο, έχω θέσεις, όχι βεβαιότητες…


Σ.Κ: Πώς ήταν ο κόσμος σας αυτή την δύσκολη χρονιά; Ένας απολογισμός της πρώτης χρονιάς του ΔΟΝ;

Ο.Α:Παράξενα, ήταν παράξενα…Ξέρετε, παλιότερα, ως σπουδάστρια, της δραματικής σχολής και του κλασσικού ωδείου ταυτόχρόνως, έκανα και εγώ, για το χαρτζιλίκι, την δουλειά που έκαναν όλοι οι ηθοποιοί, τότε, σερβιτόρα. Ήμουν τυχερή, εργάστηκα σε μαγαζιά πραγματικά εκλεκτά, από άποψη θαμώνων. Ελεγα πως κάνω την καλύτερη δουλειά του κόσμου, διότι συναναστρέφομαι μαζί τους, στην καλύτερή τους φάση, στην χαλάρωση, την διασκέδαση. Όλοι θέλαμε να περάσουμε καλά. Φέτος ήταν σοκαριστικό μερικές φορές αυτό που έζησα. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονταν εκ διαμέτρου αντίθετα. Υπήρχαν κάποιοι, που τελειώνοντας η βραδιά με βοηθούσαν να μαζέψω! 'Ηταν συγκινητικό!Όχι επειδή το είχα ανάγκη, αλλά επειδή αυτό δεν θα κάναμε στο σπίτι ενός φίλου….; Έρχονταν για πρώτη φορά, κι έμπαιναν αμέσως στο κλίμα. Καί, κάποιοι άλλοι έρχονται με διάθεση να δημιουργήσουν θέμα. Δημιουργούσαν θέμα από το τηλέφωνο όταν καλούσαν για να κάνουν κράτηση..! Πριν καν ξεκινήσουν είχαν ήδη καταστρέψει την εξοδό τους! Ομολογώ πως υπήρξαν φορές που δεν αντιστάθηκα στο να τους αποτρέψω, όσο μπορούσα πιο ευγενώς, να έρθουν…. Για ποιο λόγο νά μπούν στον κόπο; 'Ηταν αποφασισμένοι να βρούν προβλήματα, να χαλάσουν την δική τους βραδιά αλλά καί ημών των υπολοίπων! Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση είναι έκρρυθμη και όμως δεν σκάει να εκτονωθεί, σέρνεται.


Σ.Κ: Ακούγεστε κάπως αιρετική. ‘Η έστω εκλεκτικίστρια. Είστε; Πόσο ταυτίζεστε με το Δον;

Ο.Α: Δε θα ήθελα να μιλήσω για εμένα,. Συχνά η αυτοεικόνα μας δεν ταιριάζει με την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς. Πάντως,ομολογώ πως μου αρέσει που συχνά οι καλεσμένοι μας, εννοώ εμού και των εκάστοτε καλλιτεχνών, μου λένε πως ο χώρος και εγώ έχουμε κοινά χαρακτηριστικά. (Αυτό κυρίως επειδή όλοι με το που μπαίνουν στην αίθουσα λένε" ω! τι όμορφος χώρος, κλασσάτος, με ευγένεια από άλλη εποχή!" εντάξει, το ομολογώ , το χαίρομαι πάρα πολύ αυτό, είμαι λίγο ψώνιο! (γέλια). Ναι είναι σημαντικό να είναι κάτι «προσωπικό» Ποτέ δε μου άρεσαν οι απρόσωποι χώροι, ή οι χώροι που μοιάζουν με κάποιον άλλον. Και τα τελευταία χρόνια χάνονται τα «ιδιαίτερα χαρακτηριστικά» από παντού. Ανθρώπους, χώρους…. Όχι, η ομοιομορφία δεν είναι του γούστου μου! Κι έχουμε καταφέρει να μην μοιάζουμε με κανέναν άλλο χώρο (εννοείται πώς κάποιοι είναι καλύτεροί μας!)


Σ.Κ: Μπαίνοντας στο χώρο υπάρχει μία διακριτική πινακίδα που ενημερώνει πως "τα προσφερόμενα είναι όλα βιολογικά". Γιατί αυτό;

Ο.Α: Ναι! Αυτό είναι μία μεγάλη εμμονή μου. Δεν θεωρώ πως υπάρχει πλέον το περιθώριο του «η τέχνη για την τέχνη». Δεν μας παίρνει. Η τέχνη είναι ζωή, και η ζωή πρέπει να διέπεται από ηθικές αρχές, από αξίες. Μια αξία σταθερή και πανανθρώπινη είναι να παραδόσουμε «την γη που την πατούμε»,που λέει και το δημοτικό τραγούδι, όχι όπως τη βρήκαμε, αλλά λίγο καλύτερη πια. Περισσότερο από ποτέ ισχύει το «την δανειστήκαμε από τα παιδιά μας». Διότι περισσότερο από ποτέ έχουμε τα μέσα να την καταστρέψουμε. Και οι βιολογικές καλλιέργειες είναι σεβασμός σε αυτή την γη της οποίας κομμάτι είμαστε. Πέραν αυτού, πέραν της μεγάλης εικόνας, υπάρχει και το άμεσο «κέρδος», το οποίο είναι πως το καλό κρασί, το σπιτικό λικέρ, η καλή τροφή, δεν μας βαραίνουν, μας συγκροτούν. Παρακαλουθούμε καλύτερα, συμμετέχουμε περισσότερο, έχουμε το περίσσευμα της ενέργειας να γίνουμε κομμάτι αυτού που συμβαίνει, να συνδιαμορφώνουμε την βραδιά, να μην είμαστε απλοί παρατηρητές. Βεβαίως, έχουν υπάρξει φορές που, σε συννενόηση με τους καλλιτέχνες, έχουμε προσφέρει άλλα πράγματα, που θεωρήσαμε πως ταιριάζουν με το ύφος της βραδιάς. Π.χ. σε αφιέρωμα στην γαλλίδα Δαλιδά, ο εμπνευστής της βραδιάς, ο σπουδαίος τενόρος και πιανίστας με την ευρωπαική καριέρα Γιώργος Φιλαδελφέας, πρότεινε να κεράσουμε το συγκεκριμένο «τυποποιημένο» ποτό που προτιμούσε η Δαλιδά. Ε! αυτό δεν ήταν βιολογικό… (γέλια)


Σ.Κ:  Τι άλλο θεωρείτε κατόρθωμα του ΔΟΝ ως τώρα;

Ο.Α: Τον πλουραλισμό στις παραγωγές μας! ‘Εχουμε κάνει τόσο διαφορετικές μεταξύ τους βραδιές…!Από κρητικό ριζίτικο τραγουδι έως όπερα. Από ρεμπέτικα αφιερώματα, έως αφήγηση παραμυθιών. Από έκθεση κόμικ έως λιθογραφία. Από mainstream ελληνικό τραγούδι, έως διάλεξη για το αρχαίο θέατρο. Και άλλα που μου διαφεύγουν τώρα. Και τα χαρήκαμε όλα. Είναι πιο δύσκολο να φτιάξεις το κοινό σου όταν δεν έχεις σαφή κατεύθυνση, αλλά στο Δον θεωρούμε πως σαφής κατεύθυνση είναι μόνο η ποιότητα. Τίποτα δεν έγινε μέσα εδώ που δε θα πλήρωνα η ίδια για να το παρακολουθήσω κάπου αλλού. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη φιλοδοξία που έχει το ΔΟΝ! Να πειστεί το κοινό του να έρχεται χωρίς να ρωτάει τί θα δει, και τί θα ακούσει. Να ξέρει πως, ασχέτως του είδους της εκδήλωσης, κάτι καλό θα είναι!


Σ.Κ: Με ποιόν τρόπο θα το υπηρετήσετε αυτό στο μέλλον; Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Ο.Α: Φέτος, δώσαμε βάρος στις συναυλίες και τα εικαστικά (σε μιαν υπέροχη ιδέα της ζωγράφου και γλύπτριας Αικτερίνης Κονταρίνη , το "Γνωρίστε τον καλλιτέχνη"), καθώς και κάποια σεμινάρια, διαλέξεις, και βέβαια τα μαθήματα πιάνου. Για την χρονιά που μας έρχεται τα μαθήματα πιάνου θα συνεχιστούν, με όλο και μεγάλυτερη βαρύτητα, στο σύστημα L.R.P. (για την όσο πιο γρήγορη και άκοπη εκμάθηση του πιάνου γίνεται),της εκλιπούσης αγαπημένης δασκάλας μου, μουσικοκριτικού και συνθέτιδας Λιάνας Ρουσσιανού-Πιπεράκη, αλλά στις εκδηλώσεις το βάρος θα δωθεί στο θέατρο. Το έργο του Θάνου Τσάμπρα, το οποίο σας ανέφερα πριν, το " Κλαίρη και Μαρίνα" είναι πιο επίκαιρο από ποτέ! Αυτός ο συγγραφέας των μεγάλων επιτυχιών, σε άλλα είδη θεάτρου, έγραψε για το metoo, τον εγκλεισμό, την συμπερίληψη, πριν αυτά μπούν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο! Σκοπεύουμε να φιλοξενήσουμε και άλλες ομάδες. Και βέβαια, διακαής μας πόθος, το βιβλίο. Δεν έχει ακόμα στηθεί αλλά αν με ρωτούσε κανείς για το μεγαλύτερο μου ελάττωμα και το μεγαλύτερο προσόν, θα έλεγα το πείσμα μου. Δυστυχώς επιμένω σε καταστάσεις που θα έπρεπε να έχω αφήσει πίσω μου. Ευτυχώς επιμένω σε καταστάσεις που βρίσκω μπροστά μου. Και για το ΔΟΝ αυτό θέλω. Να αποτελέσει για τους ανθρώπους, κυρίως των νοτίων προαστίων μία και είμαστε στο Παλαιό Φάληρο, μία σταθερά. Σ’έναν κόσμο που δείχνει να γυρνάει σαν μπίλια, η τέχνη ας είναι ο φάρος και η άγκυρά μας.


Σ.Κ:  Ευχαριστώ για την κουβέντα μας. Έχετε κάτι άλλο να προσθέσετε;

Μόνο ευχαριστίες! Σέ εσάς, που μου δώσατε τό βήμα, στους καλλιτέχνες και τους συνεργάτες που δούλεψαν μαζί μου, στό κοινό που μας εμπιστεύτηκε και στό οποίο ελπίζω να φανούμε αντάξιοι!

Καλό ταξίδι λοιπόν στο δύσκολο έργο σας και θα τα πούμε πάλι σύντομα.

Αντιστοιχισμένο περιεχόμενο

Συνεργαζόμενα Blogs