Του Στέφανου Καρυδάκη*
Και ξαφνικά κάτι αόρατο ήρθε και έβαλε τα πάντα στη θέση τους.
Τα καύσιμα μειώθηκαν, η ατμόσφαιρα...
καθάρισε, οι άνθρωποι άρχισαν να έχουν χρόνο, τόσο πολύ χρόνο που δεν ξέρουν καν τι να κάνουν με αυτό, οι γονείς είναι με τα παιδιά τους στην οικογένεια, η εργασία δεν είναι πλέον προτεραιότητα, ταξίδια και αναψυχή επίσης.
καθάρισε, οι άνθρωποι άρχισαν να έχουν χρόνο, τόσο πολύ χρόνο που δεν ξέρουν καν τι να κάνουν με αυτό, οι γονείς είναι με τα παιδιά τους στην οικογένεια, η εργασία δεν είναι πλέον προτεραιότητα, ταξίδια και αναψυχή επίσης.
Ξαφνικά και σιωπηλά, κατανοούμε την αξία των λέξεων αλληλεγγύη, αγάπη, δύναμη, πίστη.
Σε μια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι είμαστε όλοι στο ίδιο πλοίο, πλούσιοι και φτωχοί, ότι τα ράφια των σούπερ μάρκετ είναι άδεια και ότι τα νοσοκομεία είναι γεμάτα και τα χρήματα και η ασφάλεια υγείας που πληρώναμε τόσα χρόνια δεν έχουν σημασία.
Τα πανάκριβα πολυτελή αυτοκίνητα κάθονται μαζί με τα φτωχά και ευτελή στα γκαράζ ή στο δρόμο απλά και μόνο επειδή κανείς δεν μπορεί να πάει πουθενά.
Μερικές ημέρες ήταν αρκετές για να καθιερώσει το Σύμπαν την κοινωνική ισότητα που πολλοί λέγαν ότι είναι αδύνατο να αποκατασταθεί.
Ο φόβος εισέβαλε σε όλους.
Αυτό τουλάχιστον θα χρησιμεύσει για να συνειδητοποιήσουμε την ευπάθεια των ανθρώπων.
